WineTales - Seks met druiven en wijn:
Dionysos, Bacchanten en wijnclubs

De wijn verkwikt en versterkt het sterfelijke lichaam en bevrijdt het kwetsbare gemoed van drukkende zorgen. Dionysos is de god van de wijn, van de geestdrift en van het enthousiasme. De poëten en musici treden heftig en opgewonden in zijn spoor, gulzige slokken hemelse wijn verruimen hun creativiteit en geesteskracht tot ongekende grenzen. De uitbundigste vreugde en de diepste smart vloeien uit hun veer en instrumenten. De wereld ligt aan de voeten van Dionysos. Panters en leeuwen trekken zijn wagen en hij, hij heft het glas. De wereld buigt. En geeft zich over aan de Dionysische vruchtbaarheid.

Vrouwelijke aanbidders

Griekse, Etruskische en Romeinse kunstenaars schilderen op amforen, glazen en kelken graag amoureuze scènes met erotische kleuring en na wat glazen wijn ook zuiver pornografische sfeerbeelden, orgieën waarin mannen en vrouwen zich in wellust verliezen. Sappige zoete druiven spatten open in Romeinse monden, lippen en huid worden met blauwe druiventrossen zacht gekitteld en opgewonden, rode wijn stroomt overvloedig over warme lichaamsdelen.

De Mainaden of Bacchanten, nimfen en vrouwelijke aanbidders van de wijngod Dionysos (Bacchus genoemd in Rome) kleden zich in lange gewaden en dierenvellen, soms met een kroon van wijnranken. In extatische geestestoestand geven ze zich, geïntoxiceerd door wijn, over aan wilde dansen, nog meer wijn, ongecontroleerd seksueel gedrag, verminking en grof geweld. Hun voedsel bestaat uit rauw vlees dat zij met blote handen van hun slachtoffer afscheuren, meestal dieren waarin hun god geïncarneerd is. Ze willen vleselijk deelnemen aan Dionysos’ verheven goddelijkheid. Deze vrouwen zijn werkelijk gestoord, niet zelden gaan ze over tot moord op mannen of kinderen.

Achterdocht

Ze zijn intens, die antieke verhalen. Druiven en wijn wekken bij de grondleggers van onze cultuur vurige verlangens en snedige begeerte op. Het hedonisme, de vadsigheid en decadentie van de Romeinen zullen uiteindelijk hun einde betekenen, ja, maar de verhalen hebben toch iets, ze bruisen van leven en passie. De moderne beleidstrend in Europa is een soms vergaande achterdocht ten aanzien van het wijn drinken. Een Frans wetsvoorstel van een verplichte etiketvermelding ‘schadelijk voor de gezondheid’ kwam er gelukkig niet door. Net zoals in Frankrijk wordt de wijn in Engeland vanuit de overheid gedemoniseerd uit schrik voor nefaste effecten (van dronkenschap, levercirrose, foetaal alcoholsyndroom tot Korsakov geheugenverlies). Alcohol kan duivels zijn, dat is waar. Maar laat ons alles dat verleidelijk en potentieel schadelijk is uit onze maatschappij halen en dan eens kijken wat we nog overhouden.

Organoleptische bevindingen

De beteugeling van het ongelimiteerde, het passionele en het schunnige dat wijn dreigt op te roepen, is ook in (sommige) wijnclubs aanwezig. “Kan de vertegenwoordiger van proeftafel 7 rechtstaan om de organoleptische bevindingen van de tafel aan het hele gezelschap mede te delen alsjeblief”. De hiërarchie van de wijnkennis kan best gerespecteerd worden. Men dient zich te gedragen, geen gefluister, geen lachbuien (wel een gecontroleerde hu, hu, hu), geen scheldpartijen en zeker geen schunnigheden. De wijn vraagt uiterste concentratie en dat vraagt discipline. Het evenwicht tussen het verlangen om een wijn beter te leren kennen en de verleiding om de teugels te lossen na een aantal slokken wijn is broos.

Kameraadschappelijk plezier

Een boeiende wijnproeverij is hevig en intens, intuïtief, met discussies en onenigheid en vooral veel kameraadschappelijk plezier. Er is plaats voor een veilige en ongeremde communicatie over de met mate geschonken wijn. Het is geen cantus, geen drinkfestijn, geen bacchanaal feest. En toch mag de passie nooit ontbreken, de opwinding, de verbale uitspatting, de emotie, à la limite de extase. Na de proeverij kan het uit de hand lopen. De kennismaking met de wijn is dan voorbij, het feesten kan beginnen.

De wijn bedwelmt onverbiddelijk, dat is nu niet anders dan vroeger.