WineStories

Incontournable zijn ze, de wijnmannen van de familie Thienpont. Sinds 1921 zijn de Thienponts aan de slag in Frankrijk, toen Georges Thienpont het Château Troplong Mondot in Saint-Emilion verwierf. Dat hij het in 1934 opnieuw van de hand moest doen in volle crisistijd, heeft niet belet dat de Thienponts ijverig verder bleven wroeten. De challenge, daar gaat het hen om. Niet de glitter en glamour.

TENTERDEN - Bubbels boordevol finesse, diepte en fraicheur, maar vooral met een hemels perfecte aciditeit. Topchampagne? No, think again! It’s British! Dat moeten we dus dringend gaan proeven.

Een wijnliefhebber zonder wijnopslagplaats is als een olifant zonder slurf of een kameel zonder bulten. Wijnfreaks stouwen hun kelders vol met de heerlijkste aroma’s. Honderden flessen gevuld met warme herinneringen en emoties, kostelijke wijnen vol hoop en verwachting.

Wijnmaker en keldermeester François Van Zyl van het Zuid-Afrikaanse domein Laibach is ‘baie bly’. Met de wijnen van het millésime 2010 haalt hij onderscheiding na onderscheiding binnen. “Maar opgelet, alles wat ik op de wijnbouwschool geleerd heb, ben ik vergeten”, lacht hij breed.

De rechtszaak tegen Pinotage bracht letterlijk de hele druivenwereld in beroering. Veel buitenlandse druivenrassen wisten van de aanklacht maar weinige geloofden dat het effectief tot een proces zou komen. Hoe zou dat mogelijk zijn met al die Pinotage-bewonderaars wereldwijd? De advocaten van de Big Five hebben hun stoutste trucs bovengehaald om Pinotage voor het tribunaal te krijgen. Hun missie: de verdwijning van Pinotage op Zuid-Afrikaanse bodem. De Big Five, de meest succesvolle druivenrassen ter wereld zijnde Chardonnay, Sauvignon Blanc, Cabernet Sauvignon, Merlot en Shiraz, veroverden de laatste decennia een groot deel van de Zuid-Afrikaanse wijngaarden. Volgens hen maakt Pinotage Zuid-Afrika te schande.

Wijnliefhebbers maken zich vaak zorgen over de geschiktheid van hun wijnopslagplaats. De wijnliteratuur schrijft ondubbelzinnige bewaringsregels voor. Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast en we gaan dus voor een horizontale bewaring, een constante temperatuur tussen 11° en 13° Celsius, een vochtigheid > 70%, geen licht, geen geurtjes, geen trillingen, witte wijnen onderaan en rode wijnen boven.

De Assyrtiko is een Griekse wijndruif. De witte vrucht zit ingewikkeld in een intrigerend verhaal dat tot op heden voor veel wijnliefhebbers verborgen bleef. Met dit schrijfsel mag dat veranderen. Griekse wijnen worden ondergewaardeerd. Ze halen zelden de media en met moeite de wijntijdschriften. Er scheelt iets met hun imago. Retsina is de associatie die mensen maken, dunne en geoxideerde wijn met wrange harssmaak. Vele originele en flitsende kwaliteitswijnen blijven zo uit het gezichtsveld. En dat is jammer. Agiorghitiko, Xinomavro en Malagousia zijn zonder twijfel excellente Griekse druiven. En tot nadere orde blijft het meest unieke druivenras uit Hellas voor mij de Assyrtiko.

Het Gala van de edele wijnen gaat traditioneel door in de derde week van december. Honderden wijnjournalisten en wijnschrijvers lobbyen ieder jaar voor een uitnodiging tot deze megahappening. Slechts enkele witte raven zijn uitverkoren. Dit jaar koos het feestcomité voor een wijnverteller. Tot ieders verwondering werd uw eigenste dienaar aangeschreven. Pisa is de plaats van het vineuze gebeuren. Het is zeer uitzonderlijk dat een Italiaanse stad als gaststad wordt aangeduid. De laatste decennia was het al Bordeaux wat de klok sloeg. Wat is er dit jaar aan de hand? Wat maakt 2012 zo bijzonder?

Gistcellen van de soort Saccharomyces cerevisiae zien zich genoodzaakt tot een openbare stellingname. Aanleiding is de hedendaagse verheerlijking van wilde gisten. Het ondoordacht gebruik van wilde gisten betekent een onaanvaardbare achteruitgang in de kwaliteit van het wijn maken. We begrijpen niet dat mensen zich laten verleiden door dit gistenschorremorrie. Beschamend dat zogenaamd natuurlijke, endogene of autochtone gisten worden gezien als hét alternatief voor onze edele soort. Ernstige vragen hebben we ook bij het niet gebruiken van sulfiet. Dit vrij onschuldig product houdt nochtans wilde gisten en ander gespuis van het druivensap weg.

Ik hou ervan om in de marge van wijnboeken te schrijven. Mijn kasten puilen uit van chique wijnencyclopedieën, wijnboeken vol prentjes van druiven en streken, stapels wijntijdschriften en daartussen gepropt een paar wijnromans. Vroeger zag ik wijnencyclopedieën als opslagplaatsen van informatie, boeken om urenlang in te graven en te grasduinen. Nu zie ik ze als bastions van geroeste of gestolde wijnkennis, geschreven door mensen die veel kennis bezitten maar die kennis weinig toetsen of ontwikkelen. Boeken vol historisch gegroeide waardeoordelen ook, verborgen in romantische sfeerzetting. En waar is de verwondering gebleven?